Misschien is het toeval, maar ik vermoed van niet. Er is natuurlijk over nagedacht, over de
schilderingen in onze kerk, over wat en waar. Misschien is het toeval dat de twee personen die,
afgezien van de verrezen Heer, het meest afgebeeld staan in deze kerk, Petrus en Paulus, dat die
twee prominent figuren in de twee kapellen in het midden, tegenover elkaar staan. Toeval? Ik
vermoed het niet.

Ook al omdat die twee daar op beslissende momenten in hun leven afgebeeld worden. Petrus die
door de verrezen Heer aangespoord wordt het net aan de andere kant uit te werpen en na een hele
nacht niets gevangen te hebben dan zoveel vangt dat hij het net nauwelijks aan wal kan krijgen.
Paulus die voor de poort van Damascus een stem hoort met de vraag: waarom vervolg je mij? In
beide gevallen een roeping en in beide gevallen een bekering. Boven beide kapellen zie je ook het
vervolg. Petrus die tegen alle regels een Romein thuis opzoekt, Cornelius, hem doopt en hem zo
opneemt in de jonge kerkgemeenschap. Paulus die nog verblind door de flits voor de poort bij
Ananias thuis komt en na drie dagen weer kan zien, gedoopt wordt en opgenomen wordt in de kring
van de mensen die hij eerst vervolgde.

Die twee zo centraal en ook zo tegengesteld. We weten dat die twee niet alleen in een gezamenlijk
overleg met de andere apostelen tot de belangrijke beslissing zijn gekomen dat heidenen niet eerst
zich moeten onderwerpen aan allerlei voorschriften van de joodse wetten voordat ze christen
kunnen worden, maar dat er ook conflicten zijn geweest tussen die twee. Paulus die zegt dat hij
Petrus op zijn nummer heeft gezet. Dat kan haast ook niet anders met twee zo verschillende
persoonlijkheden.

Petrus wordt vandaag wel met een woordspelling op zijn naam rots genoemd, maar als ik die tekst
lees moet ik altijd toch even denken aan een oud-collega van mij een exegeet die bij deze tekst
aantekende dat Jezus een grapje maakt. Het heeft ook iets ironisch dat zo ongeveer de grootste
draaitol een rots wordt genoemd. We horen vandaag niet het vervolg van dit gesprek, waarin Jezus
over lijden praat en Petrus daar niets van moet hebben en dat Jezus hem dan satan noemt en hem
verwijt dat hij alleen denkt aan wat mensen willen en niet aan wat God wil. Nogal een contrast met
wat hij vandaag tegen Petrus zegt, dat hij een openbaring is van de Vader in de hemel. En in de
kapel naast die kapel waarin de verrezen Heer Petrus het advies geeft anders te vissen, zien we Jezus
met Petrus en de anderen ontbijten en dan vraagt Jezus tot drie keer toe of Petrus van hem houdt,
drie keer om de drievoudige ontkenning dat hij Jezus kent wanneer Jezus gevangen genomen is, te
ontkrachten.

Paulus horen we vandaag terugkijken op zijn leven, leven als een wedloop, als iemand die getraind
heeft voor een wedstrijd, en die de eindstreep heeft behaald en ook nog in de medailles gevallen is.
Paulus was zeker getraind, geschoold, hoog opgeleid als farizeeër in het lezen en uitleggen van de
Schrift. In onze kerk zien we hem met zijn leraar Gamaliel tijdens een van de discussies die horen
bij onderwijs en vorming, ook al laat hij in zijn lichaamstaal blijken dat hij het niet met zijn
leermeester eens is. Tijdens onze pelgrimstocht naar Griekenland in de voetsporen van Paulus en
ook ter voorbereiding van die tocht, hebben we teksten gelezen waarin Paulus het niet eens is met
wat hij hoort dat in de gemeentes die hij gesticht heeft aan de hand is. Paulus staat hier in de kerk
wel afgebeeld met Barnabas met de brief waarin dat belangrijke besluit staat dat heidenen niet eerst
allerlei verplichtingen uit de joodse wetten moeten onderhouden voor ze christen kunnen worden,
maar niet veel later krijgt hij ruzie met Barnabas. Barnabas die hem opgehaald had uit een soort
ballingschap en met hem een grote reis heeft gemaakt in wat nu het westen is van Turkije. Ruzie met
Barnabas volgens mij een van de meest zachtmoedige en vriendelijke mensen is in die vroege kerk.
Hij krijgt niet voor niets de bijnaam Barnabas, zoon van de vertroosting; een bruggenbouwer, geen muren bouwer, om het met de vorige en deze paus te zeggen. Met die zachtmoedige Barnabas krijgt Paulus ook ruzie.

Dus twee heel verschillende mensen en ook twee mensen met niet alleen mooie kanten. Op de
achterkant van het boekje staan twee teksten die alle twee een soort correctie inhouden op een te
hoge opvatting van heiligheid. Beiden hebben zwakke kanten, beiden mindere kanten. Herkenbaar,
al te herkenbare zwakke kanten.

Misschien is het toeval, maar ik vermoed het niet: die twee zo centraal in onze kerk staan en zo
tegengesteld. Die twee staan daar namelijk net als alle anderen niet alleen maar als historische
figuren, maar ook als voorbeelden, als identificatie figuren voor ons, zoals ook de gebeurtenissen die
in onze kerk afgebeeld staan weliswaar gebeurtenissen zijn die in de eerste jaren van de kerk hebben
plaats gevonden, maar die in alle tijden van de kerk plaats vinden, ook in onze tijd. Het synodale
proces dat paus Leo wil doorzetten, rijmt op dat overleg in Jerusalem en als we dat synodale proces
goed doen kunnen wij ook zeggen wat daar boven staat: het is gebleken aan den heiligen Geest en
aan ons. De heilige Geest en wij hebben besloten.

We kunnen ze herkennen, maar kunnen we ons ook met hen identificeren? Natuurlijk niet een op
een, maar kunnen we ons misschien identificeren, ons laten inspireren door het enthousiasme van
Petrus, kunnen we misschien met zijn souplesse dienstbaar zijn voor onze gemeenschap? Kunnen we
ons misschien identificeren, ons laten inspireren door het doorzettingsvermogen van Paulus, kunnen
we misschien met zijn inzet onze gemeenschap verder opbouwen?