Natuurlijk is het hoogtepunt van deze paaswake zoals altijd de hernieuwing van onze doopbeloften,
naast al die andere mooie en indrukwekkende momenten die deze wake tot de belangrijkste dienst
van ons kerkelijk jaar maken. Ik beschouw deze wake altijd als de verkiezingsnacht van de de Kerk
omdat we met de hernieuwing van onze doopbeloften kiezen. Als we onze beloften hernieuwen,
kiezen we voor God en voor het programma van God dat hij ons in de lezingen voorhoudt: een
prachtige schepping, die wij krijgen een levenstocht naar vrijheid die wij kunnen maken. Alleen dat
programma kan God alleen uitgevoerd worden als wij dat cadeau van de schepping aannemen en
het ook zorgvuldig beheren, als wij die tocht ook durven maken ondanks de onzekerheden over de
precieze toekomst.

Natuurlijk is in deze wake ook een hoogtepunt dat iemand, Viggo, opgenomen wordt in de Kerk,
maar zijn opname staat niet apart en wij zijn geen toeschouwers daarbij. Door onze doopbeloften te
vernieuwen sluiten wij ons aan bij zijn doop, letterlijk en figuurlijk. Op de icoon die ik net
rondgedragen heb, verrijst Jezus niet alleen, maar trekt hij Adam en Eva met zich mee, en trekt hij
in hen ons met zich mee in zijn licht en leven, als wij dat willen. En dat wij dat willen komt tot uiting
in de doopbeloften.

En dit jaar klinkt daar ook nog mee, wat in de afgelopen veertigdagen tijd ons thema is geweest: de
geloofsbelijdenis die 1700 geleden werd vast gesteld op het concilie van Nicea. Die geloofsbelijdenis
is gebaseerd op de doopondervraging en wanneer wij onze doopbeloften hernieuwen, doen we dat
door antwoord te geven op de vragen in wie wij geloven. Geloven we in één God de Vader, de Zoon,
de heilige Geest. Gaandeweg onze veertigdagen tijd hebben we een beetje ontdekt dat geloven in de
Vader, de schepper van hemel en aarde, betekent dat we onszelf en alles om ons heen als een gave
zien, als een echt cadeau, iets waar we eigenlijk geen recht op hebben. Gaandeweg onze
veertigdagen tijd hebben ontdekt dat geloven in de Zoon, de redder, betekent dat we onszelf zien als
hulpbehoevend, als mensen die niet alleen aan de randen van ons leven, maar voortdurende hulp
nodig hebben en niet zelfredzaam kunnen zijn. Gaandeweg onze veertigdagen tijd hebben we
ontdekt dat geloven in de heilige Geest, de levendmaker, betekent dat we de relaties met onszelf, met
anderen en met die beschadigd zijn geraakt door ons doen en laten, herstellen in de kracht van de
Geest.

Maar dit jaar klinkt ook mee dat we vóór dat we ons geloof in God Vader Zoon en Geest belijden,
ons afkeren van allerlei zaken, die we beschouwen als kwaad. Dat klinkt elk jaar mee, maar dit jaar
sterker. In de tekst die in het boekje staat, is de bekoring van Jezus in de woestijn, waarmee we elk
jaar de veertigdagen tijd beginnen, duidelijk aanwezig in de vragen die ik u daaromtrent stel. Die
bekoring gaat om wezenlijke zaken, voor Jezus, maar ook voor die hem willen navolgen. Die
bekoringen spelen elk jaar spel. Maar ik ontkom niet aan de indruk dat door de ontwikkelingen
wereldwijd maar ook in ons land de vraag naar welke waarden we van belang vinden scherper
gesteld worden. Niet alleen maar een soort voorafje, maar werkelijk voorsorteren, zoals Jezus in de
woestijn de aantrekkelijke alternatieven die de duivel hem voorhoudt beslist van de hand wijst en in
zijn leven keer op keer een ander weg gaat, zelfs als dat moeilijk is, zelfs als dat hem zijn leven kost.

In onze huidige omstandigheden kunnen we als als gelovigen, als christenen, als gedoopten niet de
boel de boel laten, kunnen we niet net doen alsof er niets aan de hand is. Nu gaat het er mij niet om
dat er politici zijn die zeggen dat ze christelijke waarden verdedigen terwijl ze besluiten nemen die
daar echt tegen in gaan. Daar vind ik ook wel iets van, maar mij gaat het vannacht om iets
anders:,niet om hen, maar om ons. Vannacht gaat het erom, dat wij ons ervan bewust worden en
zijn en blijven dat dat programma van God en onze inzet daarbij, dat programma met zorg voor de
mooie schepping, dat programma met een leven in vrijheid en vrede voor iedereen ongeacht afkomst of inkomsten, een voortdurend kiezen en onderscheiden vereist. Er was misschien een tijd waarin dat niet zo nodig was, waarin die waarden en die idealen haast als vanzelfsprekend een onderdeel waren van onze cultuur, van onze maatschappij. Er was misschien een tijd waarin wel discussies waren over hoe die idealen en waarden waar te maken, maar de discussie niet over die waarden en idealen zelf. Die stonden niet ter discussie Nu lijkt dat niet meer zo te zijn, nu lijken ze niet buiten de discussie te zijn. Wij als gelovigen, wij als gedoopten, wij als christenen moeten telkens kiezen wat wel en wat niet en vooral wat niet, want wat ons voorgehouden wordt staat haaks op waar we voor zijn.
Dat bewustzijn willen we nu uitspreken.