Is het niet een beetje te veel, deze tweede paasdag? Ja en nee.

Ja, omdat na de Paaswake en de eerste Paasdag-viering, zo’n tweede Paasdag wat overbodig
aanvoelt. Hoe kun je dat prachtige moment van het binnen brengen van de grote paaskaars in een
donkere kerk en dan die golf van licht die zich langzaam over de kerk verspreid vandaag evenaren?
Hoe kun je de doop van Viggo in de paasnacht en de doop van Chiel en Willemijn op Paasmorgen
overtreffen? Kun je de hernieuwing van de doopbeloften en het besprenkelen van de aanwezigen
met doopwater nog een keer doen, zonder dat het zijn kracht verliest?

Nee, omdat zo’n tweede dag ons ook de gelegenheid geeft terug te kijken en ons ook de gelegenheid
geeft om na te genieten en misschien nog belangrijker om door terug te kijken en na te genieten we
beter kunnen begrijpen wat we in de Goede Week hebben mee gemaakt. De eerste lezing die we net
hebben gehoord de toespraak die Petrus op Pinksteren houdt, is wat dat betreft onthullend op een
belangrijk punt.

Dat uitgerekend Petrus die redevoering houdt waarin hij een mooie totaal visie geeft op het lijden,
sterven en verrijzen van Jezus, is zacht gezegd, ironisch. Dat degene die Jezus tot drie keer toe
verraden heeft, nu een geloofsbelijdenis aflegt, mag op het eerste gezicht eigenaardig of zelfs
ongeloofwaardig zijn. Tenzij je je realiseert dat Petrus die toespraak op Pinksteren houdt, 50 dagen
na Pasen, dat hij in die tussentijd een proces heeft doorgemaakt, dat hij niet is blijven steken in zijn
gevoelens van spijt, dat hij gaandeweg tot inzicht gekomen is, zich bekeerd heeft. En wat voor Petrus
geldt, geldt voor ieder van ons. Tenzij je je realiseert dat wat Petrus daar zegt echt een
geloofsbelijdenis is.

We hebben in de afgelopen veertigdagen-tijd elke zondag de geloofsbelijdenis van Nicea
Constantinopel gebeden en zelfs een keer gezongen en we hebben stil gestaan bij elementen uit die
geloofsbelijdenis. We zijn begonnen met het begin, met ‘ik geloof in’, dat dat niet een zwakke vorm
van weten is, in de trant van ‘ik geloof dat het de komende week goed weer wordt’, maar een
uitspreken van een groot vertrouwen. Maar we hebben niet zonder reden de hele veertigdagen tijd
ook gezongen ik geloof kom mijn ongeloof te hulp, wij geloven kom ons ongeloof te hulp. Dat groot
vertrouwen is niet vanzelfsprekend en ook niet gewoon aanwezig, maar is een vertrouwen dat
aangevochten kan worden en betwijfeld wordt. En daarom is het misschien wel goed dat
uitgerekend Petrus die geloofsbelijdenis uitspreekt.

Het verhaal gaat dat Petrus op het moment dat in Rome, waar hij dan is, een grote vervolging
uitbreekt, de stad ontvlucht en de Heer tegenkomt, zoals vandaag in het evangelie de vrouwen de
Heer tegen komen. Waar gaat u naar toe vraagt Petrus en Jezus antwoord: indien jij de mijnen
verlaat zal ik naarRome gaan om daar voor de tweede keer gekruisigd te worden. Op de Via Appia
in Rome is een kerkje gebouwd dat de titel heeft Quo vadis, waar ga je naar toe en er zijn prachtige
schilderijen gemaakt waarin Jezus die een kruis draagt de vluchtende Petrus ontmoet, confronteert.
Zoals dat heet, als het niet waar is, is het wel mooi bedacht, want het maakt duidelijk dat die
zelfbewuste Petrus die van vandaag gehoord hebben niet aan het eind van een proces staat, maar er
midden in. Over een maand of twee vieren we zijn feest, samen met dat van Paulus en dan is het
een mooie gelegenheid om aan de hand van de schilderingen in onze kerk in te gaan op de
processen die beide doormaken en die hier in de kerk te zien zijn.

We hebben ook in het evangelie iets gehoord dat dit proces van Petrus in een wat bredere context
plaatst. Alleen in het evangelie van Mattheus staat iets over soldaten die het graf bewaken, die
Pilatus op verzoek van de joodse autoriteiten daar had laten plaatsen. In de loop van de geschiedenis
is dit een van de teksten geweest die aanleiding heeft gegeven tot haat tegen Joden en tot vervolgingen, progroms. Maar die tekst hoeft niet zo gelezen te worden, niet anti-joods, maar kan en
ik denk moet gelezen worden als iets dat past bij onze ervaring van wat dan ook.

Wat we meemaken, aan grote en kleine zaken in ons leven, is altijd dubbelzinnig of meer zinnig,
nooit eenduidig, ook al voelt dat soms wel zo aan. Wat de een positief ervaart, kan de ander negatief
ervaren en ervaart de ander ook negatief. En het past ook bij onze ervaring dat die dubbelzinnigheid
in ons zelf zit, dat we bewust zijn dat er tenminste twee kanten aan een zaak, aan een ervaring
zitten. Wanneer de vrouwen weggaan van het graf hebben ze precies dubbele gevoelens vrees en
vreugde en Jezus zegt hun niet voor niets: wees niet bang.

Het verhaal van de bewakers maakt duidelijk dat ook wat de verrijzenis betreft ons geloof een keuze
is. Geloven we in de verrijzenis? Wat Petrus vandaag vertelt, is inderdaad een geloofsbelijdenis. En
nu zijn opvolger overleden is op deze tweede Paasdag, nadat hij iedereen gisteren nog de Paas-zegen
heeft gegeven, is het duidelijk dat hij iemand is geweest die tot het laatste toe voor zijn
verantwoordelijkheid heeft gestaan en niet zoals Petrus daarvoor is weggelopen. Paus Franciscus
heeft geleerd van het proces dat Petrus doormaakt. En daarmee is hij voor ieder van ons, ook als we
misschien niet altijd met alles eens zijn wat hij gezegd en gedaan heeft, precies in zijn volhardheid
een voorbeeld voor ieder van ons.

God zij dank