Overweging 11-12 februari 2023 Margaret de Groot-Vlasveld
Sirach, 15, 15-20 Mattheus 8, 23-28
Welkomstviering voor de parochianen van de kerk van de O.L. Vrouw van het Heilig Hart te Berg en Dal.
De laatste jaren krijgen stormen in ons land een naam. Namen als Ciara, Dennis en Corrie hoorden we noemen als de impact van die stormen de veiligheid in gevaar zou brengen. En de ontwrichting wordt geduid als code oranje of rood. En als er een naamgeving is, wordt de bewustwording van gevaarlijk weer verhoogd. De aflopen weken zagen we opnieuw de beelden van de storm en de gevolgen van de watersnoodramp uit 1953. Het is een collectieve herinnering, we weten allemaal waar het over gaat. Op daken van huizen werd geroepen om hulp, en de redding kwam vaak van omwonenden die, al roeiend, de mensen in nood evacueerden.
Het sluiten van de kerk in Berg en Dal wordt in een kleinere kring ervaren. De afgelopen jaren kwam er een aanloop naar die storm, die in de geloofsgemeenschap pijn en verdriet oproept. Er is een boekje uitgereikt, vorige week waarin staat dat er op 5 februari een einde komt aan die parochiegemeenschap. Met goede onderbouwing hoe de beslissing in de loop der tijd is genomen.
Rationeel is het allemaal wel te volgen. Gevoelsmatig is het anders.
Een geloofsgemeenschap is als een familie, die samenkomt in het huis van God. Een kerk, met een geschilderde wand, met gekleurde ramen, met tabernakel met het Corpus, de zwerfkei als doopvont, het altaar, enkele beelden van de kruisweg en het kruis op de buitenmuur, het mozaïek, de Madonna in de Mariakapel. Allemaal vertrouwde beelden. Een kerk, het Godshuis, waar kinderen gedoopt zijn, de eerste communie ontvingen, gevormd zijn. Huwelijken verbonden zijn, jubilea gevierd en waar afscheid is genomen van vele parochianen. Als van een dierbaar familielid of vriend/vriendin afscheid genomen is, blijft het kerkgebouw een blijvende herinnering aan dat moment. Bijna iedereen is ooit als nieuweling gekomen in een parochie. Het is aftasten. Zelf ben ik zeven keer verhuisd en heb ervaren hoe het is om als reizende me welkom te weten. In veel parochies zijn vaste gewoontes. In het begin is het laveren of het nieuwe past.
Iedereen maakt, waar je ook woont, moeilijke tijden mee. Ieder van ons voelt precies wat er pijnlijk en verdrietig is geweest of nog steeds is. Stormen die na verloop van tijd zijn gaan liggen, wel latent aanwezig blijven. Hoe intens was het vorige week bij de laatste viering.
Troostend sprak Pastor Norbert Swagemakers “dit kerkgebouw gaat voorbij, maar Gods woorden gaan nooit voorbij.”
Gods woorden, ze worden tot ons gesproken in de verhalen uit de H. Schrift. In het Evangelie van vandaag is Jezus aanwezig als een stille getuige, Hij houdt zich slapend. De leerlingen zijn angstig, worden ze overspoeld door de golven, over boord geslagen. Zullen ze die storm overleven op het meer van Galilea? Allemaal gedachten die door hen heengaan. Ze roepen om hulp naar Jezus, terwijl ze om te overleven, om de golven te trotseren, blijven roeien De gedachten, hoe te overleven, zijn er ook als wij door verdriet, boosheid of machteloosheid overmand worden.
Wat opvalt is dat Jezus zich lang slapend houdt en zo de leerlingen op de proef stelt. Pas het moment dat Hij geroepen wordt, klinkt Zijn woord. ’Waarom zijt gij bang, kleingelovigen’ Hij stond op en maande de wind af te nemen en het water werd volkomen stil.
In deze weken waarin de wereld op de proef gesteld wordt, met de voortdurende oorlog in Oekraïne, met de gevolgen van de aardbeving in Turkije en Syrië, met oorlogen en natuurrampen, hongersnood etc. vraag ik me af waarom Gods zoon zich zo lang slapend houdt? Sprakeloos en machteloos zie ik de beelden van zoveel slachtoffers. Stamelend probeer ik woorden te vinden om te bidden, om God aan te roepen. Waarom moest dit gebeuren?
Ondertussen zetten velen zich in om een helpende hand te bieden. Hulpverleners met honden die zoeken naar overlevenden. Hulpgoederen en giften die naar het rampgebied gestuurd worden. Het maakt zichtbaar dat we kunnen roepen en roeien, als is het maar met de riemen die we hebben.
Jezus hoort onze stem, die van de kleingelovige. Hij geeft ons het vertrouwen dat we, vanuit ons geloof, hoe zwaar de beproeving ook is, in welk kerkgebouw we ook samen vieren, ons thuis mogen voelen bij hem. Amen.
