De koffie na de mis zal nooit meer hetzelfde zijn. Suzanne reikte je je kopje aan, alsof je net haar eigen huiskamer binnen was gekomen en keek je aan met haar kenmerkende hartelijke en ondeugende blik alsof ze zei: Welkom, geniet van je koffie!
Het parochiecentrum wás haar huis, haar huishouden. Zij deed zoveel dat je je beter kan afvragen: wat deed zij niet? Zij bestierde de keuken, de huiskamer, deed de boodschappen en bewaakte de orde en netheid. De voorraadkasten, de laden van de kasten met tafelkleden: haar domein. Zij was een van de drijvende krachten bij de organisatie van de jaarlijkse Vrijwilligersdag. Daarnaast was ze in het secretariaat te vinden op haar eigen ochtenden. Natuurlijk had ze iets lekkers bij de koffie. Ze beantwoordde de telefoon vastberaden en met heldere stem. Ze zong in het Gemengd Koor en belde de leden van het Cenakelkoor om te zingen bij een uitvaart of een huwelijk. Was er ’s avonds een lezing, zij zorgde voor de koffie. Was er een concert, Suzanne was achter de coulissen om dingen te regelen. De laatste jaren liet ze dat wel over aan anderen, maar op de achtergrond hield ze graag alles in de gaten. Suzanne stond aan het roer en hield koers met een zeker gemak: het regelen zat ín haar, en ze deed het met haar hele hart.
Met haar leeftijd liep ze niet te koop, maar ze was er stiekem trots op. 90+, dat wilde ze nog wel kwijt. In een interview voor de Drieklank werd haar gevraagd naar haar geheim. “Blíjven werken, bíjblijven, veel lezen, veel lachen en gewoon met de mensen omgaan! Actief blijven, zoals hier. En leuke dingen doen hoor, kom op!”
Elle est morte comme elle a vecu is een Frans gezegde. Zij stierf zoals ze geleefd heeft. Die ochtend ging ze naar de kapper, lunchte met een vriendin in de Wolfsberg, glas wijn erbij. Diezelfde nacht overleed ze. In januari, weten we nu, zou ze haar 95e verjaardag vieren. Ze had er al over nagedacht hoe ze dat zou gaan aanpakken.
Zonder Suzanne zal niets meer hetzelfde zijn.
